شمیم عود و عنبر، کفشداری
شکوه نور و مرمر، کفشداری
حرم را دوست دارم کاش کفشم
بماند تا ابد در کفشداری
پ.ن1: کفشداری شماره 8 روبروی درب 8 خ ارم
پ.ن2: آقای غلامی(سرشیفت روزهای دوشنبه کفشداری) مدیر مدرسه
تنها پناه دلـــم صحن آینه‌ست
وقتی دلــــم از آهِ زمانه مکدر است
پ.ن: نائب الزیاره دوستانیم ... به قید حیات ... اگر قبول افتد ...
عکس: خانم ص.خلج
جــــایـــی کــــه کوه خضر به زحمت بایستد
شــــاعـــر چـــگـــونـه پیش تو راحت بایستد
نـــزدیـک می‌شوم به تـو، چیزی نمانده است
قـــلــبـــم از اشـــتــــیــــاق زیــــارت بایستد
بــانــو ســـلام کــــاش زمان با همین سلام
در آســــتـــانــــه در ســــاعـــت بـــایــسـتد
و گـــردش نـــگـــاه تـــــو در بـــیـــن زائـــران
روی مــن، ایـــن فــتـــاده بــه لکنت، بایستد
اینجا حرم مطهر بی بی (چایخانه حضرتی)
جای تموم رفقا خالی ...
بفرمائید چای قولنجون ... (با لهجه قمی )
آقا امیر حسین:
«« بی‌بی جون! به اندازه تموم دوشنبه‌های با تو بودن که بابا مهدی واسم کتاب داستان و آب‌نبات حاجی شکلاتی آورده؛ دوستت دارم. بوس »»
خاک دستان‌تان سرمه‌ی چشمان گنه آلودم ...
خادمین خوش اخلاق حرم بی‌بی" به ترتیب از راست: آقایان غلامی(مدیر مدرسه)، سعیدی(کارمند و بچه تهرون) و دوست خوبم مهدی کاظمی(تهیه‌کننده رادیو) "
ستاره‌هایی
که
قید آسمان را زدند
و
انتخابشان سقف حرمت بود
ما
لوستر نامیدیم!
این را از نگاه ناباورانه‌ی بچه‌ها فهمیده‌ام!
پلاستیک ها برای اینکه پذیرای کفش زائرین تو باشند
سینه چاک می کنند.
و خدا خدا می کنند کاش کفشداری ها پر باشند...
تابه بهانه نگهداری از کفش زائرها
به چند قدمی
ضریحت برسند...
چشم دلم به سمت حرم باز می‌شود
با یک سلام صبح من آغاز می‌شود
پر می کشد دلم به هوای طواف تو
وقتی که لحظه لحظه‌ی پرواز می‌شود
ازشب میلاد تو اینگونه حاصل می شود
ماه روز اول ذی القعده کامل می شود
بارها سر در میارد از شب میلاد تو
تا که جبرائیل ازخورشید غافل می شود
گوئیا شان نزولش می شود ایران ما
هرچه بر "موسی بن جعفر"سوره نازل می شود
ساده تر باید بگویم، نوکرم
کفشدارم؛ کفش‌هایت را بیار
پس قدم بر روی چشمانم بذار
کفشدارم؛ کاش مهدی (عج) رد شود
کفش خود را هم به اینجا آورد