"شاطر عباس قمی" هم گاه "دعبل "می شود ...

ازشب میلاد تو اینگونه حاصل می شود

ماه روز اول ذی القعده کامل می شود

 

بارها سر در میارد از شب میلاد تو

تا که جبرائیل ازخورشید غافل می شود

 

گوئیا شان نزولش می شود ایران ما

هرچه بر "موسی بن جعفر"سوره نازل می شود

 

صف بوسه طولانی‌ست ...

از صحن امام رضا وارد می‌شوم
توقفی و سلامی کوتاه!
بعد صحن امام هادی
پرده ی مخمل سبز را کنار می‌زنم
چند گام جلوتر
سمت چپ ضریح!
بوسه‌ام نمی‌چسبد به ضریحش!

خاک پای زوارت سرمه چشمان گنهکارم ...

ای ز حال دل خدامت آگاه

فاطمه اشفعی لنا عندالله

خوش به حال پر کبوترها ...

سفره دار قدیمی دنیا
ای کریم شفیعه ی فردا

گنبدت را نگاه می کردم

خوش به حال پر کبوترها

بیچاره نکن حاج حسین و پسران را

چشمان تو برهم زده بازار جنان را
پیغمبری آموخته موسای شبان را

آشوب به پا کن همه‌ی شهر به گوشند
یا شور بزن یا بدران جامه دران را

بازار قم از نقل لبت رو به کسادی است
بیچاره نکن حاج حسین و پسران را