جــــایـــی کــــه کوه خضر به زحمت بایستد

شــــاعـــر چـــگـــونـه پیش تو راحت بایستد

نـــزدیـک می‌شوم به تـو، چیزی نمانده است

قـــلــبـــم از اشـــتــــیــــاق زیــــارت بایستد

بــانــو ســـلام کــــاش زمان با همین سلام

در آســــتـــانــــه در ســــاعـــت بـــایــسـتد

و گـــردش نـــگـــاه تـــــو در بـــیـــن زائـــران

روی مــن، ایـــن فــتـــاده بــه لکنت، بایستد

تــــا فـــارغ از تــمـــام جـهـان روح خسته ‌ام

در مــحـــضـــر شــمـا دو سه رکعت بایستد

بــــانـــو اجــــازه هـــســـت کـه بار گناه من

در کـــــنـــج صـحن این شب خلوت بایستد؟

در ایـــــــن حـــرم هــــزار هـــــزار آیــه عذاب

هـــــم وزن بــــا یــــک آیـــــه رحمت بایستد

بــــایــــــد قـــنــوت حــاجــت بــی‌ انتهای ما

زیـــــــر رواق ‌هــــــای کــــرامــــت بــایـستد

شـــیـــعـــه به شوق مرقد زهرا به قم رسید

طــــاقـــــت نــداشـت تـا به قـیــامت بایستد

آنکس که جای فاطمه در قم نـشسته است

در روز حـــشــر هــــم بــه شـفاعت بایستد

تـــــو خـــواهـــر امــــام غـریـبـی و این غزل

بــــا بــیــت‌ هـــاش در صــــف بیعت بایستد

مــــن واژه واژه عــطــــر تـو را پخش می‌کنم

حـــتـــی اگــــر نـــســیـــم ز حرکت بایستد

ایـــن شــعـــر مــسـت تکیه زده بر ضریح تو

مــســتــــی که روی پاش به زحمت بایستد

 « شعر: هادی جان فدا »